发现《旺扎的雨靴》，去年七月份我就在豆瓣标记了，最初是在朋友圈看到朋友宣传，可是去年上映遭遇一再推迟，直到今年八月份终于上映，当时还在朋友圈为它冲作自来水，可是上映后，却没能够走进影院去支持一下，我感到非常遗憾。

今天心血来潮想翻看自己的第一部影片标记，就翻到了这个电影，而且才刚刚网络上映才不久，于是毫不犹豫就去了网络平台观看，看得过程中充满温馨和会心一笑。

当母亲终于用换镰刀的羊皮给儿子换来了一双雨靴的时候，就哭了，其实影片本身并未有丝毫刻意和煽情，哭的却是我自己。我想起了儿时母亲在夜半轻轻的替我掖被角，父亲沉重的呼吸和磨牙声音，连绵起伏的麦田以及村庄中绵长悠远的狗吠，想起了童年的时候我也想要一双雨靴却终于还是没有等我拥有就已经长大。

小时候，我多么希望自己有一双雨靴，可是大概从家到学校的距离太近，大概路面还没有那么原始，以至于父母也像影片中的父亲一样，并没有为我买一双雨靴，一个童年的画面:我穿着母亲的雨靴，从家中北屋到西屋，十几米的距离而已，我却和影片中的旺扎一样，在雨中故意耀武扬威的跑来跑去，挑战那些落在地上洼地深处的水坑。

当时我不会知道，长大后，我再也没有机会穿一双雨靴在雨中肆意的踩水。居住在城市的钢筋水泥，马路纵横之中，再也不需要雨靴这种在农业社会中必不可少的东西了。有些只属于童年成长过程中的小小经验，如果没有机会去体验，过时不候。这一切，在童年是生活的触手可及，长大后成为愈渐遥远的梦境。而电影提供了这样一个梦境，让我重新返回童年，去和旺扎一起在雨中轻浅的水洼地中肆意的踩水，谢谢导演和所有创造梦境的造梦者。

其实，身处都市的现代人，在观看藏地系列影片时候，依然需要有一个前提和共识，即哪怕在今天的社会，还是要意识到藏区发展的缓慢和滞后，看这部影片依然如此，不能以都市人的思维和都市的发展衡量片中出现的剧情设定。我们的童年其实快乐的很单调。影片中反复出现的《西游记》《大头儿子小头爸爸》《新闻联播》和《天气预报》，影片以这种画外音的方式插入这些我们这一代人成长过程中的深刻记忆，带着我们走向童年，于是，小时候全家人看《西游记》的画面出现在脑海，而新闻联播和之后紧接着播出的天气预报，则是父亲的时间，在我眼里，那是他的权威体现的最深刻的画面。因为遥控器电池不灵光，我也很多次为他去调台，除了《大头儿子小头爸爸》，我比旺扎还多一个《哪吒》的记忆......

能看到的是藏区牧民在以一种缓慢的脚步追逐现代社会的步伐，当《大头儿子小头爸爸》早已被《汪汪队》《小猪佩奇》取代，当我们看天气预报只需要从手机上浏览就可以的时候，他们还守着7:35的那场预报，甚至我们就连新版西游记都早已不感冒，他们还津津有味的守着87版西游记，除此物质与讯息的滞后之外，藏区文化一直遵循遵循远古的父系社会传统。

影片中的旺扎父母，是藏语电影中严父慈母的典型形象，母亲角色的扮演者，其实看不出任何的表演成分，浑然天成一般。她只是在镜像般的呈现而非表演。

而金巴男神，就明显可以看出作为一个成熟演员的表演技巧。我看过他好几部电影了，《皮绳上的魂》《塔洛》《撞死了一只羊》《阿拉姜色》等，从粗狂的卡车司机到这部影片中严厉却默默付出粗线条的父爱的父亲，个人认为，这绝对是他影片史上的突破。打破了他给人只能塑造硬汉的固有印象。

这次，他塑造的藏区古朴的农民角色，一个感动我的细节，是他浇水一天之后回家，坐在火炉旁边的时候那双手的姿态，一个农民的一双手，是一个家庭的天，犹如作家手中的笔，建筑师手中的测量工具，一双手理应有表情和姿态。而我太熟悉那样的姿态。那是一天过后手指麻木，休息下来时候带着迷醉和微醺放松的松懈，是结束劳动之后带着奄奄一息的倦怠和木讷神情，我曾经不止一次从外公，从爷爷，从父亲的双手上看过这种表情，从无数西北黄土高原的农民那里看到过这种满足的松懈，好演员，是连这一点细节也生根在肌肉里面的。

金巴是近年来藏族电影人中的佼佼者，他之于万玛才旦，就像秦昊之于娄烨，而珍贵的是。似乎他的生命力还在生长，我在去年就希望他能有更多元的角色，继续在藏地电影中展现他的精湛的演技。

小演员旺扎和影片中的拉姆姐姐，在镜头中，他们被调教的极其自然。其实在观看儿童电影的时候，观众在观影的过程中是带着极大的从容之心和童真去看待的。儿童本身就是一张白纸，只要他们展现真实、生活的一面，摄影机在背后捕捉记录就已然成功。拉姆像白月光，善良温柔又懂事，我想除了母亲带给我们的治愈之外，另一个就是拉姆了。

希望这两个孩子健康长大，在未来有所成就。周拉多杰在2017年的first被提名了最佳演员，同时还看到他们两还出演了拉导另一部未上映的《小鹤卓玛》。期待这部电影与观众的见面！

在观影过程中，两个孩子拿了佛龛下面供奉的糖，姐姐拉姆对着菩萨说“我们不是抢的。也不是偷的，我们和您要的，”说完后对着佛龛叩拜。 姐姐对旺扎解释道“阿妈说过，小孩子非常想吃佛龛前面的糖时，就说这句话然后磕三个头就可以吃，但不能贪心，只能吃一颗，”屏幕上一闪而过一句弹幕:【你们是神的孩子，神的糖也是你们的糖】

每一个孩子都是神的孩子。理应享有神的供奉，不管是一双雨靴，一颗糖，还是一段无忧无虑的童年的赤子之心。

雨靴是象征性的符号性的，在所有人的成长中，肯定有失望，有没有得到的满足，那些愿望为了一个孩子小小的愿望去付出爱意的帮助，是智性和人性的闪烁，它保护的是一个孩子的童年和对世界的渴望。我没有得到一双雨靴，在长大后，我发现，得不到的东西非常多，怎么权衡，怎么取舍，怎么让自己在物欲横流的漩涡里面，试着找回当初只想要一双雨靴的纯粹之心，铭记那份不得，才能坦然面对所有自己得到的。

影片被誉为中国版的《小鞋子》，还是五六年前看得《小鞋子》，现在依然能回忆起细节和剧情，而这部《旺扎的雨靴》db显示7.1，观众打分显示了一定的诚意，在我心里，它值得一个八分。希望藏地电影在拉华加，在万玛导演的努力下，越来越好，在一个小众的范围内，有更多的人看到。我非常喜欢影片结尾两个孩子在麦田奔跑的长镜头，从近景到远景，画面逐渐缓慢，旺扎可能终于等来了一场大雨，他终于可以穿上雨靴去上学，不再担心自己是所有孩子里面在雨天穿球鞋的那一个。 什么时候，我自己的民族，也会有属于讲述本民族自己生活和个体生命的电影呢？

གཅིག ཀླད་ཀྱི་གཏམ།

འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ལྷ་དཔལ་རྒྱལ་གྱི་བརྩམས་ཆོས་གསར་བ<<གེ་སར་རྟ་རྫི>>ལ་(མིང་གནས་སྐབས་གཏན་འཁེལ་བྱས་མེད)ཉེ་སྔོན་པེ་ཅིན་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་གྱི་བྱ་དགའི་རྣམ་གྲངས་སུ་ཚུད་ཡོད་པའི་གཏམ་བཟང་ཐོས་རྗེས། ངས་དགེ་རྒན་བརྒྱུད་དེ་ཁོར་རྟེན་འབྲེལ་ཞུས་ཅིང་། མ་འོངས་བར་ཡང་ཁོའི་གློག་བརྙན་གྱི་མདུན་ལྗོངས་སྔར་ལས་ཡངས་པ་སོགས་ཀྱི་སྨོན་ཚིག་བསྒྲོན་པ་ཡིན། དེ་ལྟར་དགེ་རྒན་དང་ཁོ་གཉིས་ཀྱིས་ཁ་པར་ལས་གློག་བརྙན་དང་དེ་འབྲེལ་གྱིས་ལབ་གླེང་རེ་འགའ་བྱས་མཐར་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ཁོས“ད་ལྟ་ང་ཚོའི་བོད་ཀྱི་གློག་བརྙན་གྱི་ལམ་བུ་ཅུང་འདི་དཀའ་མོ་རེད”ཅེས་པའི་སྐད་ཆ་དེའི་ངའི་སེམས་ལ་ཚོར་བ་ཟབ་མོ་ཞིག་བཞག་སོང་། ཅིའི་ཕྱིར་དཀའ་དགོས་པ་དང་། མིག་སྔར་ཕྲད་པའི་གནད་དོན་སོགས་རེ་རེ་ནས་གླེང་བཞིན་པ་བདག་གིས་གསལ་བོ་ཐོས།

<༡>བོད་མི་རིགས་དང་གློག་བརྙན་གྱི་འདུ་ཤེས།

སྤྱི་ཟླ་བརྒྱད་པའི་ཚེས་བདུན་ཉིན་ཏག་ཏག་གཟའ་མཇུག་ལ་འཁེལ་འདུག་པས། ང་རང་གཙོད་གྲོང་ཁྱེར་གྱི་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་སོང་ནས《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ལ་བལྟས་པ་ཡིན། ཉིན་དེར་རྒྱལ་ཡོངས་ནས་ཐོག་མའི་གཟིགས་འབུལ་གྱི་ཉིན་ཡིན་པས། བདག་གིས་ཀྱང་སྔ་ནས་པ་སེ་ཉོས་པ་ཡིན། ཡིན་ཙང་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་ཐོན་པ་ན་ཅུང་ལྷིང་འཇགས་ཀྱི་སོ་ན་གནས་པས། ངས་རང་ཉིད་ཀྱི་དུས་བདམས་པ་ཅུང་འཕྱི་འདུག་པར་སྙམ། ཡིན་ཡང་གློག་བརྙན་སྟོན་ཐེངས་སྔ་མོ་ཚགས་རྗེས་ཀྱང་སྔར་བཞིན་སྒོར་འབུད་མཁན་མི་འདུག་ལ། དེ་བས་ཀྱང་ནང་དུ་འགྲོ་མཁན་ཡང་མེད་པས་ན། ང་རང་གཅིག་པུ་གློག་བརྙན་ཁང་དེར་འཛུལ་ནས《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ལ་བལྟས་པ་ཡིན། སྤྱིར་ན་ངས་ནི་རྩོམ་རིག་བརྩམས་ཆོས་གང་རུང་ཞིག་གམ་གློག་བརྙན་ལ་གང་རུང་ལ་བལྟ་སྐབས་ཇི་ལྟར་ལྷིང་འཇགས་ཡིན་ན་དེ་འདྲ་བཟང་མོད། སྐབས་འདིར་ཇི་ལྟར་ང་རང་ཁེར་རྐྱང་ཅིག་གི་སྣང་བ་དང་སུན་པའི་ཚོར་བ་ལྷག་མ་ཞིག་གིས་མནར་ནས་བྱུང་། གློག་བརྙན་འདི་རྒྱལ་ཡོངས་ནས་སྟོན་པའི་དུས་ཚོད་ཁྱབ་བསྒྲགས་བྱེད་པ་དང་མཉམ་དུ་ཁ་ཡ་ན་མཉམ་རེ་འགས“ཡང་བོད་ཀྱི་གློག་བརྙན་ཞིག་རྒྱལ་ཡོངས་ནས་སྟོན་རྒྱུ་རེད།”ཅེས་པའི་རེ་བ་དང་རེ་བཞག་བཅོལ་མཁན་དང་། ཡང་དེ་ལ་གནས་ལུགས་མེད་པའི་བསམ་སྦྱོར་ཅི་རིགས་སྤེལ་མཁན་ནི་མཆིས་མོད། ད་ལྟ་ཀན་ལྷོ་ཁུལ་ཐོག་གི་ལྟེ་བ་གཙོད་གྲོང་ཁྱེར་འདི་ནས། རྒྱལ་ཡོངས་ནས་ཐོག་མའི་གཟིགས་འབུལ་གྱི་ཉིན་མ་འདིར《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ནི་མི་རེ་འགའ་ཞིག་གིས་བལྟ་དགོས་པར་བསམ་པ་ཡེ་ནས་འཁོར་མ་མྱོང་།

ང་ཚོར་གློག་བརྙན་དུ་ཁང་དུ་འགྲོ་བའི་གོམས་སྲོལ་ཆགས་མེད་པ་རེད། གློག་བརྙན་ཁང་ནི་སློབ་ཆེན་པ་ཚོའི་བརྩེ་དུང་གི་དུས་ཆད་གདབ་ས་རེད། ཡང་ན་གློག་བརྙན་ཁང་ནི་ན་གཞོན་སྐྱལ་སྟོང་རེ་འགས་སྣང་བ་སྐྱི་བསེར་རླུང་ལ་བསྐུར་ས་ཞིག་རེད། དགེ་རྒན་དང་རྩོམ་འབྲི་བ། ཐ་ན་སྙན་ངག་པ་ཚོ་ཡང་ཆང་ཁང་དུ་འགྲོ་བ་མ་གཏོགས་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་འགྲོ་མི་སྲིད། དེས་ནི་ཕལ་ཆེར་དོ་དགོང་གློག་བརྙན་ཁང་འདི་ན་ང་རང་གཅིག་པུ་ཡིན་པའི་སྡུག་ཡུས་སམ། ཁག་འགེལ་སར་བཞག་པས་ཆོག ཡང་ན་ནི་གོང་གི་ཀླད་ཀྱི་གཏམ་ལས་འཕྲོས་པའི་འཁྲབ་ཁྲབ་པའི་སྐྱོ་ངལ་གྱི་ཟུར་ཙམ་ལ་ཡང་སྤྲད་ཆོག

དབྱི་ཐ་ལའི་གློག་བརྙན་ཁང་དུའམ་ཡང་ན་ཧྥ་རན་རན་སའི་གློག་བརྙན་ཁང་གི་ནང་དུ་བགྲེས་པོ་འཁར་བར་བརྟེན་ནས་ཡོད་པ་རིག་མྱོང་ལ། ཡོན་ཏན་གྱིས་འཁུར་ཏུ་ལྕི་བའི་ཤེས་ཡོན་པ་ཚོས་ལག་ཏུ་ཟིན་བྲིས་བསྣམས་ནས་ཡོང་ཡོད་པའང་ཁོ་བོས་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་སོགས་ལས་རིག་མྱོང་ཡོད། སྤྱིར་རང་ཅག་ལ་གློག་བརྙན་དར་བའི་ཡུན་ཚད་གཞན་དང་ལྟོས་བཅོས་ཀྱིས་འཕྱི་བ་ནི་བདེན། གློག་བརྙན་གྱི་མི་སྣ་ཡང་བམ་རྩིས་ཙམ་གྱིས་ཡིད་ན་ཡོད། ཡིན་ཡང་འདི་དག་ལ་ང་ཚོས་ཕྱར་བ་གྲུ་འདེགས་མ་བྱེད་ན་དུས་ཀྱི་རྦ་རླབས་ཀློང་ནས་ཁོང་ཚོ་ཡང་ཇི་འདྲའི་ཉམ་ཆུང་བ་ལའང་། དེ་བས་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་འགྲོ་བ་ནི་ནམ་ཞིག་གི་ཚེ་ན་གཟི་བརྗིད་ཅིག་གིས་རློམ་པའི་དུས་ནི་མི་འགྱངས་བར་འཆར་བར་སྨོན།

གཉིས། གཞུང་དངོས།

ཀྲུང་གོའི་རབས་ལྔ་བའི་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ནི་འཛམ་གླིང་གར་སྟེགས་སུ་བསྐྱོད་པའི་དུས་ཐོག་མ་ཡིན། 【张艺谋《红高粱》贾樟柯《小武》】ཡར་སྔོན་གྱི་ཀྲུང་གོའི་གློག་བརྙནདག་གི་བརྗོད་བྱ་ནི་སྣོད་གཅིག་གི་ནང་དུ་གཅུད་ཡོད་པས། ནང་གི་རྒྱུ་ཆ་ཇི་ལྟར་འགྱུར་ཡང་དབྱིབས་དང་རྣམ་པ་གཅིག་པ་གཅིག་རྐྱང་། དེས་ན་ཀྲང་ཡུས་མོ་ཟེར་བས་ཐོག་མར་བརྙན་མིག་གི་མཐོང་ཚོར་ཞིང་སྡེར་གཏད་པས་འཛམ་གླིང་གི་སྣང་ངོར་རྒྱ་མི་གསར་བ་ཞིག་གི་སྣང་བརྙན་བསྐྲུན་པ་རེད། ཁོ་ཚོའི་ཇ་དང་ཚྭ་ཁའི་གཏམ་རྒྱུད་ལས་གཞན་ཡིད་བཀུག་པས་སོ།།

རྒན་པདྨ་ཚེ་བརྟན་གྱིས“ངས་རང་གི་ཕ་ཡུལ་གྱི་དངོས་ཡོད་བརྙན་མིག་ཏུ་ཕབ་པ་དང་གཏམ་རྒྱུད་དུ་བཅོས་ནས་སྟོན་རྒྱུ་ནི་འོས་འགན་ཡིན།”ཟེར། ཅཱ་ཀྲང་ཁི་ནས་ཀྱང“པདྨ་ཚེ་བརྟན་ནི་ཆེས་ཐོག་མར་རང་གི་ཕ་ཡུལ་གྱི་དངོས་ཡོད་བརྙན་མིག་ཏུ་ཕབ་ནས་གཞན་ལ་སྟོན་མཁན་ཡིན།”ཟེར། ཁོའི་གློག་བརྙན་བརྩམས་ཆོས་དག་ལ་རྒྱལ་སྤྱི་ནས་ཁས་ལེན་དང་ཁག་ཐེག་ཐོབ་ནི། འཛམ་གླིང་གི་མི་ཚོས་ཁོའི་བརྙན་མིག་ལས་ཐོག་མར་བོད་མི་དང་བོད་མའི་འཚོ་བ་མཐོང་བས་དེ་ལ་ཨ་གསར་གྱི་བྲོ་བ་ལྡན་པ་ཞིག་ཏུ་བསམ་པ་ནི། ང་ཚོའི་མི་རེ་འགའི་བྱིས་བློ་ཉིད་ཡིན་པ་ཧ་གོ་ཡོད་རྒྱུ་རེད། དེ་བས་བརྗོད་འདོད་པ་ནི《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང》པེ་ལེན་རྒྱལ་སྤྱའི་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་དུ་ཚུད་པ་དང་། ནང་ལོགས་ཏུ་FIRSTསོགས་ཀྱི་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་སྟེང་ནས་ཡང་བྱ་དགའ་ཆེན་པོ་རེག་མྱོང་ཡོད།

<༡>སྒྱུ་རྩལ་གྱི་རིན་ཐང་།

ཚང་མས་མཁྱེན་གསལ་ལྟར་སྒྱུ་རྩལ་བརྩམས་ཆོས་ཅིག་ལ་ཡག་བཙོག་གི་རིན་ཐང་ནི་འཇལ་ཏུ་མེད་ཡང་། གཞུང་ནས་ཡང་ལྕིའི་ཚད་འཇལ་ཆོག་ཆོག་རེད། དེས་ལ་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་བློ་སྦྱོང་དང་ལྡན་པ་ཞིག་གི་མིག་འབྲས་མ་སྤྱད་ན། དངོས་ཡོད་ཀྱི་མེ་ཏོག་ཉི་དགའ་དང་ཧྥན་གོ་ཡིས་བཞེངས་བའི་མེ་ཏོག་ཉི་དགའ་གཉིས་གཅིག་ཡིན་པ་ནང་བཞིན་རེད། དེ་བཞིན་ང་ཚོར་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་ཆུ་བོར་བརྒལ་བྱེད་ཀྱི་རྟོག་བཏགས་ཀྱི་ཡིད་ཁམས་མེད་ན་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་བརྩམས་ཆོས་ཡང་གྲུབ་མི་ཐུབ་པའི་ཚོད་རེད།

གློག་བརྙན་འདའི་མ་དཔེའི་བརྩམས་སྒྲུང་བཀླགས་མྱོང་ཡོད། དེ་ལ་འཁྲབ་ཁྲིད་པས་སྣོན་འཕྲི་གང་རུང་གི་ཟུར་བརྒྱན་ཏེ་ད་ལྟའི་གློག་བརྙན་འདི་བཅོས་པ་རེད། ཡི་གེའི་གཟུགས་རེ་རེ་སྣང་བརྙན་གསོན་པོར་བཅོས་ནས་བརྙན་མིག་ཏུབཅུག་པ་འདིའང་ཕྱོགས་གཞན་ཞིག་ནས་འཁྲབ་ཁྲིད་པའི་ལས་འགན་ནོ།། བརྩམས་སྒྲུང་ཏུ་དབང་གྲགས་ཀྱིས་ཆུ་ལྷམ་ཞིག་གོན་འདོད་གྱི་རེ་ལྟོས་ཧ་ཅང་ཆེ། ཉིན་ཞིག་རེ་འབྲས་དོན་སྨིན་ཡོང་དེ་ཁོའི་ཨ་མས་ཁོར་ཆུ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་ཉོས། གློག་བརྙན་དུ་ཞིབ་ཕྲ་རེ་རེ་ནས་བཟུང་ཏེ་བརྙན་མིག་གིས་མཚོན་ཐབས་དང་ལག་ཐབས་མང་པོ་སྤྱད་པས། དངོས་སུ་མི་སྣ་ཆུང་ཆུང་དབང་གྲགས་ཀྱི་ཆུ་ལྷམ་གྱོན་འདོད་པའི་དུས་དང་སྐབས་རེ་རེ། དེའི་ཆེད་དུ་ཕྲད་པའི་དཀའ་ངལ་དང་སེམས་ངལ་རེ་རེ་མཚོན་ནས་ཡོད་པའོ།། གཞན་དུ་གློག་བརྙན་གྱི་འཁྲབ་ཆས་སུ་གཏོགས་པའི་དངོས་པོ་རེ་འགས་གཏམ་རྒྱུ་སིལ་བུར་གཏོར་ཡོད་པ་དག་གོང་བསྒྲིགས་ནས་ཡོད་དེ།

རས་ལྷམ་ཆ་གཅིག

ལྷམ་ནི་གློག་བརྙན་གྱི་ནང་སྙིང་དུ་ཟུག་ཡོད་པས་། ལ་ཤོས་ནས་གློག་བརྙན་འདི་ལ་ཀྲོང་གོའི་《ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ཡང་ཟེར། 《ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ནི་དབྱི་རག་གི་གློག་བརྙམ་གྲགས་ཆེན་དེར་གོ གློག་བརྙན་གྱི་མགོ་བརྩམས་མ་ཐག་རེ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་མེ་ལ་བསྲོས་ཡོད་པ་ང་ཚོས་མཐོང་སྲིད། ལྷམ་རལ་བོ་དེའི་མི་སྣ་ཆུང་ཆུང་དབང་གྲགས་ལ་ཆར་བའི་ནང་དུ་ངེས་པར་དུ་ཆུ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་གི་མཁོ་ངེས་ཀྱི་ཆ་རྐྱེན་བསྟན་ནས་ཡོད། འོད་ཀྱི་ཐད་ནས་ཡང་རེ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་དེར་ཟིན་ཚད་མང་བའི་ཆ་བཀོལ་ཡོད་ལ། པར་གཞི་ངོས་ནས་རེ་ལྷམ་གྱི་གཞུང་ས་ཟིན་འདུག གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་འགོ་རྩོམ་སའང་དེ་ཡིན་འདུག

བརྙན་འཕྲིན།

ང་ཡང་ཆུང་དུས་དབང་གྲགས་དང་འདྲ་བར་བརྙན་འཕྲིན་ལ་བལྟ་བར་དགའ། བོད་སྐད་བརྙན་འཕྲིན་དང་གློག་བརྙན་གྱིས་ཆུང་དུས་ཀྱི་ཕུགས་བསམ་དང་རྨི་ལམ་ལ་ཡང་ཡང་ཀུ་རེ་རྩེད་མྱོང་། ཡིན་ཡང་སློབ་གྲྭ་ནས་སྒོར་མོའི་དགོས་མཁོ་དང་འཕྲད་དུས་ང་ཡང་དབང་གྲགས་དང་འདྲ་བར། ཡང་ན་སྐབས་དེའི་ལོ་ལོན་ཚོ་དང་འདྲ་བར་གནམ་གཤིས་གནས་ཚུལ་ལ་བལྟ་རྒྱུར་དགའ། རྒྱུ་མཚན་གནམ་དྭངས་ན་ཨ་ཕ་འབྲོག་ས་ནས་ཡོང་བར་འགག་རྐྱེན་མེད་པས་རེད། བརྙན་འཕྲིན་གྱི་ལེ་མཚན་གཞན་ཞིག་ཏུ་སྦྲེའུ་རྒྱལ་གྱིས་རྫུན་འཕྲུལ་ལ་བརྟེན་ནས་ཆར་ཕབ་པ་སྟོན་གྱིན་འདུག འདི་ཡང་གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་ཕྱི་དུམ་དང་འཕྲོད་ནས་ཡོད་ལ། ཆུ་ལྷམ་གོན་རྗེས་ཆར་ཞིག་འབབ་རྒྱུ་ན་ཇི་མ་རུང་བསམ་པའི་རྨི་ལམ་རེད།

ཤིང་གི་རལ་གྲི།

ཨ་ཁུ་ཕྱགས་རྡོར་ནི་སྡེ་བའི་མཆོད་ས་དང་བཀུར་ས་ཉག་ཅིག་ཡིན་ལ། ཤིང་གི་རལ་ནི་ཨ་ཁུ་ཕྱགས་རྡོར་གྱི་འཕྲིན་ལས་དང་སྐྱབས་བཅོལ་ས་ཡིན། རྒན་པདྨ་ཚེ་བརྟན་གྱི་དངོས་བཤུས་གློག་བརྙན༼མཐའ་མཇུག་གི་སེར་བསྲུངས་བ༽འི་ནང་དུ་རལ་གྲི་དེ་འདྲ་ཞིག་ཡོད་ལ། དེའི་གནད་ཆེ་ས་བཟུང་ནས་ཡོད། གང་ལྟར་ཤིང་གི་རལ་གྲི་དེའི་ང་ཚོར་བརྡ་ལན་ཆེན་པོ་ཞིག་སྤྲད་འདུག ཕལ་ཆེར་འདི་ནི་གློག་བརྙན་འདིའི་རིན་ཐང་སྔར་ལས་གཏིང་ཟབ་སར་མཚོན་བྱེད་ལ་བཞག་པའི་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་དངོས་འབྲས་ཡིན་རྒྱུ་རེད། གཞན་དུ་ཡང་གློག་བརྙན་གྱི་གནད་ས་ཟིན་འདུག་པའི་ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང་དང་། དབང་གྲགས་ཀྱི་རྩེད་ཆས་ལྕགས་ཀྱི་སྦལ་བ་ནས་གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་སྤྱིའི་བཀོད་པ་ལ་གཞོགས་འདེགས་བླ་མེད་ཐུབ་ཡོད་ལ། དེ་དག་གི་བཀོད་སྒྲུག་ཡང་ནོར་འཛོལ་མེད་པར་གོང་སྒྲིག་ཏེ་ཡོད།

གསུམ། མཇུག་བསྡུ་བ།

གློག་བརྙན་འདི་ལ་ཚིག་འདི་དག་ཙམ་ཞིག་གིས་ཡོངས་སུ་འགེབས་རྒྱུ་ནི་ངལ་བའི་གནས་ལས་མ་འདས་ལ། མུ་མཐུད་དུ་ཡང་གློག་བརྙན་འདི་ལ་བསྐྱར་བལྟ་བྱེད་དེ་ཕྱི་དུམ་རེ་སྤྲོད་རྒྱུ་ནི་གློག་བརྙན་རང་སྟེང་གི་རིན་ཐང་ཡང་རེད། མཇུག་ཏུ་བྱིས་བློ་གཙང་མ་འདི་ང་ཚོའི་བོད་ཀྱི་གཅེས་ཕྲུག་དག་གི་ངང་རྒྱུད་ཡིན་ལ། བྱིས་ལོ་བཞིན་དྭངས་ཤིང་གཙང་བའི་མི་རིགས་འདི་གློག་བརྙན་ལ་བལྟ་མཁས་པར་འགྱུར་བའི་དགོས་པའང་མི་ཆུང་ངོ་།།

微信公众号：moviesss 首发于 MOViE木卫

一年级的旺扎想买一双雨靴。旺扎的父亲却只关心麦子的收成。

作为一部儿童电影，《旺扎的雨靴》予我的最大印象，或者说，制造的观影错觉，是藏地的时间，好像倒拨回到了过去的东部乡村。而且这一拨，就是二十年前。

所谓二十年前，是物质上的匮乏，与县城的距离遥远，靠天吃饭的年复一年，是对话靠喊、买东西靠赶的上个世纪末。

父亲买了一只铁皮青蛙。旺扎的玩具，惹得周围同学羡慕不已。

但是，全班唯一没有雨靴的人，也是他。

铁皮青蛙这个玩意，属于很早以前的玩具。拧紧发条，它就扑哧扑哧，在课桌上跳。那股欢快劲，正是记忆中，课堂学习间隙，没有老师大人参与的自在童年。

那年头的人们，当然需要穿雨靴。电影也提了一个穿雨靴的细节：天气热，穿久了容易脚臭。与之对应的童年记忆，如果没有一双雨靴，恐怕会是光脚不怕穿鞋的。只是一旦怀疑买雨靴的必要性，那么，这部电影就无法成立了。

我花了一段时间，去适应《旺扎的雨靴》的年代感——譬如人们信赖天气预报，电视机里永远不停在放1986年版的《西游记 》；空无一人，倍感孤独的学校操场，连课桌椅都不需要做旧处理；课中的孩童们情感饱满，跟着老师大声朗读。

光线明亮的画面，并不会制造过去的还魂。一个没有野心的儿童故事，也不会引出民俗猎奇。一如既往，《旺扎的雨靴》倒更像藏地电影在中国电影的位置，是一块珍贵自留地。

明亮的画面，令墙壁的黄土发白，马路平整，似乎加重了数字摄影的特性。我的错觉，一大部分就是来自于这里。想回到安静过去，又总感到一些诧奇。

买双雨靴的故事，其实不外乎这家子人，差那么几个钱。一个铁皮青蛙，一张羊皮，一双雨靴，搁在那个几乎没有家具摆设的小屋之中，完全成立。好比消费主义盛行、攀比成风的今时今日，你很难相信，还有以物换物的商品交易。一个小朋友想要的刚需物品，却不可得。

电影并没有一波三折，甚至称不上好事多磨，而是反复在上学路，课堂上，家中和田间。

一家之主的父亲，根本就没有把儿子的心愿放在心上。下不下雨，雨势大否，它影响波及的，是快收成的麦子，而不是上学路上的儿子。从头到尾，父亲都没有想买。好在呢，旺扎有了雨靴之后，他也没有生气——我们把他的反应跟田间地头打架相比较的话。

也许是父亲脾气暴，旺扎年纪小也听话。旺扎没有表现出电视剧戏码的哭闹，总归还是一个好哄骗的年纪。不知何处飘来的塑料袋，是旺扎的红气球，也是肥皂泡的雨靴梦。买了雨靴之后，母亲还故意不告诉他。晚上睡觉，旺扎还把雨靴放在枕头底下，这些称不上故事的细节，都是单纯的幽默，有股天真傻。

电影前半段，讲旺扎想要一双雨靴。有了雨靴，后半段变成老天要不要下雨。小孩子的事情，让渡到了大人的世界。一个小孩踩水洼的顽皮日记，变成了老天要不要下雨的大远景。

《旺扎的雨靴》的镜头，始终保持着固定机位，保持一段较远的观察距离。吕松野的距离感，在麦田放水一段，表现得最为明显。打架的场面，完全被隐去。电影同样有情感的节制，但这是观看过程的陌生，还是我们有意无意制造了情感的屏障，毕竟那是一个偏远，发展滞后的藏地乡村。

阿卡雪达尔说，明天有暴雨，不过我应该可以挡得住。

结果，他无剑可持。

《旺扎的雨靴》制造了一场蓄谋已久的童年暴雨。你想吃佛祖的糖，想要铁皮青蛙，想要一双雨靴，那都不过是小小的，希望能被满足的愿望而已。

有成年人看来，觉得可笑，那是太轻而易举。但大人的世界，求水祈雨，又希望天气不要影响丰收。那就好像，麦子的收成是个麻烦，小孩子的成长就不是麻烦。就好像在放养的状态下，他们，我们，都曾经那样子长大。

为了吃糖，《旺扎的雨靴》安排小朋友说了这么一段话：“我们不是抢，不是偷，是跟您要的。”

能把小孩子的愿望实现，处理得如此烂漫天真，这一年的华语电影，还有一部《米花之味》。

它们有着同样的生命亮色，还有与山川大地原野天空的古老对话，最后结束于与神同行。童年之于成长，时间之于生命，何等之漫长。

主要为了支持藏族导演，儿童题材，讲述旺扎想要一双雨靴，得到以后又期待一场雨的降临，为此而付出的努力。这不禁让人想到伊朗电影小鞋子，两者有很多相似的地方，但又有不同之处，藏族中的宗教因素和小孩的天真结合再一起，影片讲诉的故事并不复杂，也把这故事算合格的讲完了，可能是因为心中的期待高，所以对影片感觉还是停留在基本叙事上。但还是推荐去看看，支持民族电影，今天可能太累了，后面结尾睡着了，下次再有机会一定要把再完整的看一边，片中的配乐不错。

《旺扎的雨靴》改编自才朗东主的同名小说，讲述了一个叫旺扎的小男孩想要一双雨靴的故事，是拉华加导演的处女作，曾入围第68届柏林国际电影节新生代竞赛单元，获得第12届FIRST青年电影展最佳演员提名和最佳导演奖项。

整部电影清新动人，细节丰满，对白生活化，配乐灵动，有一处特别有感觉，看到商贩那里有卖雨靴的，旺扎跑回家，这个时候的音乐完美的展现了他的内心世界，兴奋惊喜，期望即将被满足，音乐表现的淋漓尽致。虽然是拉华加导演的处女作，但获得最佳导演奖却是实至名归。

它是一部儿童题材的电影，但不是儿童片，所谓儿童片，就是给孩子看的电影或动画片，儿童题材的电影，《小鞋子》《瓦嘉达》等都是，它们的主角是儿童，电影里面有儿童成长的环境，所表达的内容是以儿童为载体的社会呈现。《旺扎的雨靴》里面有父母两人之间关系的描述，虽然看似是爸爸当家，但妈妈也有自己的主意，比如没有听从丈夫的话给旺扎买了雨靴；还有父子两人关系的描述，爸爸当然是沉默的，严肃的，但不是缺席的，他的教育方式是严厉的，旺扎和爸爸之间是有距离的，他有点害怕爸爸；旺扎所在的学校，有高年级的同学会欺负他，但好像并不是很严重，旺扎也会反击，他有一个对他非常照顾的邻居小姐姐。学校是藏语教学，但体育老师也说普通话，老师上课会讲到“长大之后做什么”的内容；如果旺扎爸爸不服从村长的管理，就会被取消“扶贫名额”……以上这些都体现了边远藏区的生活，虽然有些落后，但却是非常真实的藏区人的生活状态。

“雨靴”又不是雨靴。而是一种象征，男孩内心的渴望，这一点和伊朗经典电影《小鞋子》如出一辙。没有雨靴，让同学嘲笑旺扎，他也显得不自信，感觉到爸爸不重视他，妈妈也不支持他，他在学校快抬不起头了。隔壁小姐姐看到了他对雨靴的渴望，和他换鞋穿，旺扎在河水里玩雨靴，甭提多开心了。

父母如果对儿童的要求许下诺言没有做到，那么他们在儿童的信用值会下降，信任是需要长期才能建立的，一旦破坏，需要花费更多的时间才能重建。小时候缺失的东西一般都会在长大后补回来，我自己称它为“缺失守恒律”，比如说小时候零食没吃够长大后就会特别爱吃零食。所以雨靴不是雨靴，是父母的关爱，是和同伴平等的象征物，是自信建立的基础……

私以为现今藏区导演拍的藏语电影可以称之为“新藏语电影”，这和其他外来者拍的藏语电影有很大的区别，首先导演是土生土长的，有在地的生活经历，其次他们创作时有身份的自觉性，无意识的把本地的风土人情表达出来，这跟其他外来者创作的作品有根本的区别。万玛才旦的《静静的嘛呢石》里小和尚在本土文化与外来文明之间感受到迷惑，这种感觉延续到导演后续的电影里面，像《寻找智美更登》和《塔洛》；松太加（有作品《太阳总在左边》《河》，新作《阿拉姜色》）和拉加华也一脉相承，各自的作品中或多或少都有类似的主题。外来者的视角大多是好奇的，窥探的，即便有相关部分主题，也只是在表面，无法深入下去。不过偶有例外，像王全安的《图雅的婚事》，其中倒是展现出了类似的危机感：西北的草原上，最后的牧民，牧民文明与现代文明的碰撞，日益遥远的过去即将要被现代化取代。

《旺扎的雨靴》并不是只适合小朋友看的电影，它清新脱俗，直抵心灵深处，像电影里青海农区山间的雾和风一般自然。也为我们呈现了“新藏语电影”的新形态，让我们对“那片净化人心灵的圣地”有了不一样的了解和感受。

片子本身没有太多内容，我觉得半个小时就够了，如果这是一个文本故事应该是3-5分钟就讲完的寓言，开放式结尾并不给出一个明确的态度和答案。 电影整体可以分为两个部分——没有雨靴/得到雨靴。雨靴是一个物质符号。 在【没有雨靴】的部分，对于旺扎首先它具备切实的使用功能，其次它是融入群体的身份认同。自尊被寄托在物质化身上，物质条件本身也奠定了旺扎的自尊。资源有限，父亲只给旺扎一个选择。铁皮青蛙这个物质符号满足玩具的使用功能和【全校唯一】的炫耀功能，满足虚荣心。父亲是非常理性的，如果让旺扎充分认识到欲望并不能被无休止的满足，人应该妥当地处理欲望，就不会有坑爹熊孩子了。 此处慈母上线，败儿养成，影片进入【得到雨靴】的下半段。得到物质却不等于欲望的满足，妄念起心魔生，没有雨靴时期待晴天，有了雨靴期待下雨。这是人人都经历过的心态。没有理智克制的欲望就会使人迷失。看到旺扎晴天穿雨靴上学被同学笑老师批，心中不由得警铃大作。这是被欲望蒙蔽的初级非理性行为，目前只危害自己，如果能意识到并挣脱妄念回归理性，就问题不大。对我来说影片到这里就够了。所有的欲望，都必须经过理性检验。物质就是物质，不要附加过多含义，使用它而非被它役使。